El Hamlet de la luna - Christos Thivaios

ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ - Ο ΑΜΛΕΤ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

CHRISTOS THIVAIOS - EL HAMLET DE LA LUNA

Te burlabas de los cielos con conjuros, negra llama,

y es que la vida es concedida sin que haya marcha atrás,

y todas las palabras de los locos que eran nuestras

las hechizabas con fármacos en el pródigo silencio.

Estabas de luto con los amores, desnudo y ebrio,

porque tenías cuentas con los inmortales.

Balbuceabas vencido las arias de una ópera,

discípulo de una provincia ante dos oráculos.

¿Qué envidiabas, por qué querías los gloriosos Parises?

De todas formas el mundo es ya un fumadero de opio en todos lados.

Reclamabas los milagros que otorga el hachís

y las alucinaciones de los que viven en las prisiones.

Y una tarde en que te vestiste como el Hamlet de la Luna 

borraste de un soplo las luces de la escena,

y comenzaste monólogos y a resolver enigmas

de un arte y una época antigua y oscura.